Duchowość

W poszukiwaniu odpowiedzi na pytania „skąd” i „dokąd”?

Życie klasztorne znajduje motywację w poszukiwaniu Boga, w nabożeństwie i w służbie bliskim. W oparciu o to rozwinął się na przestrzeni wieków na Zachodzie bardzo bogaty krajobraz klasztorów i zakonów, co doprowadziło do różnych akcentów w ramach duchowości. Stare zakony z ich ukierunkowaniem na kontemplację i naciskiem na modlitwę, medytację, ciszę i nabożeństwo zostały uzupełnione o aktywne zakony, które praktykują wszystkie rodzaje pracy z człowiekiem i bezinteresownie używają wspólnotowej siły w służbie ludzkiemu społeczeństwu. Również kobiety i mężczyźni rozwinęli różną duchowość, o ile rozumie się pod tym pojęciem formy wyrazu, które zwracają się ku boskości, mówią o tym i poszukują sensu w życiu. Stąd zasadniczym pojęciem klasztornej duchowości jest poszukiwanie. Owo poszukiwanie można zaobserwować w historii, w dużych ruchach jak w rozwoju zakonów oraz w osobistym ukierunkowaniu na pracę z określonymi miejscami bądź członkami wspólnoty zakonnej.

Z tego poszukiwania – które wymaga duchowego powiązania, a więc ma cel, który nie jest ograniczony tylko do tego świata – można wywieźć połączenie ze współczesnością. Poszukujący znajdą w klasztorze drogi, które można wybrać: albo w czysto religijny sposób, w sposób wypróbowany i rozwijany przez wielu braci zakonnych, albo w sposób może nie zasadniczo związany z religią, ale jednak egzystencjalny. Bowiem klasztorna duchowość wiedzie w idealnym przypadku do ukształtowanego życia, które szuka odpowiedzi na pytanie o swoje „skąd” i „dokąd” oraz prowadzi do świadomych decyzji. Tęsknota wielu ludzi za autentycznym, udanym życiem może odnaleźć miejsce dla siebie w klasztorze.